اعتماد:
باشکوه‌ترین سرقت تاریخ ورزش انگلستان/ زنان انگلیسی چطور بر بام اروپا ایستادند؟
با قهرمانی زنان انگلیس، دوران سه‌ساله درد و حسرت به پایان رسید. تیم سارینا ویگمن به چیزی دست یافت که هیچ تیم فوتبالی از بریتانیا تاکنون به آن نرسیده بود: یک سلسله قهرمانی!
مهیارنیوز | شیرزن‌ها (لقب تیم ملی زنان انگلیس) چیزی را به دست آوردند که هیچ تیم فوتبالی از این جزیره پیش از این به دست نیاورده بود: یک سلسله قهرمانی!
یکشنبه شب تیم ملی فوتبال زنان انگلیس با برتری در ضربات پنالتی مقابل اسپانیا (قهرمان جام جهانی) جام قهرمانی اروپا را بالای سر برد. نشریه گاردین نگاه متفاوتی به این قهرمانی بزرگ انداخته است.
نشریه گاردین نوشت: بارها به نظر می‌رسید که کار تمام است. بعد از بازی افتتاحیه مقابل فرانسه که آنها را تمام شده دانستند؛ در یک‌چهارم نهایی برابر سوئد به خاک افتادند؛ در نیمه‌نهایی مقابل ایتالیا تا چند ثانیه مانده به پایان بازی عقب بودند و در فینال نیز از قهرمان جهان عقب افتادند. تیم ملی زنان انگلستان (شیرزن‌ها) در این ماه در سوییس آنقدر از مرگ گریختند که عملا دیگر بیمه‌کردنی نبودند!
اما این شیرزن‌ها فرارکننده‌های ماهری هم هستند و در شبی خنک در بازل، باز هم آهنگ Sweet Caroline از بلندگوهای ورزشگاه پخش شد و باز هم لیا ویلیامسون جام قهرمانی اروپا را بالای سر برد. پیروزی در ضربات پنالتی مقابل اسپانیا رقم خورد؛ آخرین پیچش داستان در یکی از باشکوه‌ترین دزدی‌های تاریخ ورزش انگلستان!
پایان سه سال رنج
با این قهرمانی، دوران سه‌ساله درد و حسرت به پایان رسید. تیم سارینا ویگمن به چیزی دست یافت که هیچ تیم فوتبالی از بریتانیا تاکنون به آن نرسیده بود: یک سلسله. کارنامه‌ای پایدار از درخشش، شهرتی برای شجاعت و آرامش در اوج فشار، میراثی که نسل‌های آینده فوتبال انگلستان را تغذیه خواهد کرد. ستاره‌های جدیدی چون هانا همپتون و میشل آگی‌مانگ ظهور کرده‌اند. اگر قهرمانی سه سال پیش، با بادهای خوش‌بینانه میزبانی همراه بود، این‌بار پیروزی در دل توفان به دست آمد. آیا تا به حال تیمی را دیده‌اید که اینچنین در دل سختی راحت باشد که به راحتی در برابر فاجعه لبخند بزند؟ تیمی که با وضعیت اضطراری خو گرفته؟ حتی اگر بخشی از مشکلات‌شان دست‌ساخته خودشان بوده باشد، کیفیتی شورانگیز در شیوه عبور آرام آنها از هر مانع وجود دارد. هر آنچه لازم بود، فراهم کردند: گل‌های دقیقه آخری، تاکتیک‌های اضطراری یا حتی وقتی تیم سوئد دسته‌جمعی فراموش کرد چگونه پنالتی بزند!
لحظه سرنوشت‌ساز کلوئی کلی
ساعت هفت و چهل‌وپنج دقیقه به وقت محلی، کلوئی کلی از آرسنال پشت توپ ایستاد. برای کلی، زن گلزن فینال افسانه‌ای ۲۰۲۲ در ومبلی، این فصل داستانی باورنکردنی بوده: از نیمکت‌نشینی در منچسترسیتی و حذف از تیم ملی در فوریه تا قهرمانی لیگ قهرمانان با آرسنال. در این تابستان، او برگ برنده انگلستان بود، کسی که با ورودش به بازی‌ها برابر مدافعان خسته، دینامیک بازی را عوض کرد.
در این بازی هم کلی اندکی قبل از پایان نیمه اول وارد زمین شد، زمانی که انگلستان بار دیگر در حال غرق شدن بود. ماریونا کالدنتی گل اول اسپانیا را زد، حاصل یک حرکت خالص اسپانیایی: یک دقیقه پاس‌کاری صبورانه، فریب‌های هوشمندانه، دویدن‌های پوششی و در نهایت ضربه سر سهمگین. این تمام جذابیت مرگبار اسپانیاست در یک نگاه: صبوری، فریب، مالکیت توپ و در لحظه مناسب ضربه کاری.
اما چگونه باید با آن مقابله کرد؟ دو سال پیش در فینال جام جهانی در سیدنی، انگلستان پاسخی نداشت. ولی قهرمانی غیرمنتظره آرسنال مقابل بارسلونا در مه امسال، الگویی ارایه داد: صبر و حفظ توپ تحت فشار، تهاجم بی‌امان برای بازپس‌گیری آن. نیمه اول اما انگلستان برعکس بود: بیش از حد آشفته در حمله، بیش از حد منفعل در دفاع. لارن جیمز که مشهودا ناآماده بود، جای خود را به کلی داد و بلافاصله تهدید مستقیمی در جناح چپ شکل گرفت و فضاهای تازه‌ای باز شد. کیرا والش که در تمام بازی توسط آلکسیا پوتیاس کنترل شده بود، در لحظه‌ای که پوتیاس رهایش کرد، فرصت یافت تا بچرخد و جورجیا استنوی را پیدا کند. استنوی، کلی را دید و سانتر کلی با ضربه سری حیرت‌انگیز از السی راسو به گل نشست: در حالتی نامتعادل، در حال دور شدن از دروازه، گردنی از جنس فولاد، پیشانی‌ای چون سندان، گلی حاصل از تمرین، تکنیک و بالاتر از همه، اشتیاق. دقیقه ۵۷، بازی مساوی شد.
بازی‌ای در سطح فینال
این یکی از بهترین بازی‌های تورنمنت از نظر کیفیت بود. درخشش از همه سو: ویلیامسون، استنوی، راسو، والش، جس کارتر که به تیم بازگشته بود و همپتون درون دروازه. اما اسپانیا، با هدایت آیتانا بونماتی و پاتری گیخارّو در میانه میدان، همچنان خلق موقعیت می‌کرد: ۲۲ شوت در مقابل ۸ شوت انگلستان، نمادی از برتری تهاجمی‌شان و یادآوری اتکای انگلستان به دفاع جان‌فشان، بلاک‌کردن‌ها، واکنش‌های سریع و گاهی شانس محض. سالما پارایوئلو از دو قدمی در وقت اضافه توپ را بیرون زد؛ لحظه‌ای که اسپانیایی‌ها را تا مدت‌ها خواهد آزرد.
و در نهایت، پنالتی‌ها
با نوعی اجتناب‌ناپذیری تلخ، بازی به ضربات پنالتی کشید. اما این‌بار بدون آن ترسی که معمولا تیم‌های انگلستان را در گذشته تسخیر می‌کرد. تحت رهبری ویگمن، انگلستان تاکنون در سه ضربه پنالتی شکست‌ناپذیر بوده است. پیروزی برابر سوئد در هفته پیش – هر چند با چاشنی طنز – هنوز تازه در ذهن‌ها بود و این‌بار هم، در مقابل تیمی که یقین داشت باید در وقت معمول پیروز می‌شد، انگلستان باور بیشتری داشت، آرام‌تر بود و پنالتی‌ها را نه به عنوان بقا، بلکه لذت تجربه می‌کرد. بث مید پنالتی نخست را از دست داد. طبیعی بود! چراکه بدون کمی درام این تیم «انگلند» واقعی نمی‌شد! همپتون، دروازه‌بانی که در این تورنمنت درخشید، ضربات کالدنتی و بونماتی را مهار کرد و برتری را به انگلستان داد. ویلیامسون پنالتی‌اش را خیلی نزدیک به کاتا کول زد. پارایوئلو توپش را بیرون کوبید و باز همه نگاه‌ها به کلی. او قبلا برابر ایتالیا پنالتی را خراب کرده بود، اما اینجا، هیچ شکی نبود. توپ را به کنج بالای دروازه فرستاد و خودش هم انگار در آن لحظه ناپدید شد؛ در میان چمن‌های سبز و آغوش یاران سفیدپوش و شادی ملت قدردان.
شیرزن‌ها و صعود فوتبال زنان
در این سه سال، فوتبال زنان در انگلستان وارد جریان اصلی شده است. بازیکنان روی جلد مجلاتند، ورزشگاه‌ها سال‌به‌سال پر می‌شوند و دم باقی مانده از شک و تبعیض خاموش شده است.
البته فوتبال زنان هنوز ورزش بی‌نقصی نیست؛ هنوز با قبیله‌گرایی، نابرابری، مشکلات نمایندگی و دسترسی دست به گریبان است. اما کسانی که سه سال پیش در ومبلی برای بیداری نخست حضور داشتند، حق دارند از خود بپرسند: آیا می‌شود آن تجربه را دوباره تکرار کرد؟ آیا باز هم می‌شود به همان ارتفاع اوج گرفت؟
و پاسخ این بود: آنقدر خوب بود که باید دوباره اتفاق می‌افتاد.
منبع: https://mahyarnews.ir
ارسال دیدگاه
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید در وب سایت منتشر خواهد شد
پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد