انقلاب نه تنها دنیا، که آخرت مردم را هم تباه کرده

چه کسی فکر می کرد فرجام انقلابی که قرار بود دین و دنیای مردم را آباد کند، به اینجا برسد که میلیونها خانواده ایرانی با وجود زندگی در کشوری غنی و ثروتمند، به زیر خط فقر سقوط کنند.

از آنجا که این وضعیت فلاکت بار محصول حکمرانی ای است که به نام دین و فقه و با رهبری روحانیت صورت می پذیرد، طبیعی است که بر خلاف آنچه که در پیش از انقلاب گمان می رفت با استقرار نظامی اسلامی آیه “یدخلون فی دین الله افواجا” در مورد جامعه ایران محقق شود، با صد افسوس گزاره “یخرجون من دین الله افواجا” رخ نماید.

روحانیت حاکم نه تنها در عرصه حکمرانی با علومی چون اقتصاد و سیاست و جامعه شناسی و تاریخ و ارتباطات و حقوق و …بیگانه و یا کم اطلاع است بلکه حتی از بسیاری از آموزه های دینی نیز فاصله دارد.

پیامبر اکرم ص در آخرین خطبه ای که در روزهای پایانی زندگی اش خواند، به حاکمان بعد از خود هشدار داد که مبادا مردم را به فقر و ناداری بکشانند، چه آن که این امر موجب کفر آنها و فاصله گیری از خدا و دین خواهد شد.(کافی ج ۱ ص ۴۰۶)   در جایی دیگر فرمود: خداوندا به نان ( و غذای) ما برکت ده که اگر نان نباشد ما نه اهل نماز خواهیم بود و نه روزه و نه دیگر واجبات خداوند. (کافی ج ۵ ص ۷۳)

رهبران روحانی جمهوری اسلامی با فهمی اشتباه از مقوله استکبار ستیزی و تقابل حق و باطل و استقلال، از آغاز چنان سیاست خارجی و تقابل آمیزی با بخش وسیعی از دنیا را بر کشور و مردم حاکم کردند که تاکنون پیشرفت و آسایش و اخیرا نان و غذای آنان را به گروگان گرفته اند.

و شگفت آور آن که جمعه گذشته از تریبون نماز جمعه تهران، خطیب جمعه گرانی و تورم حاصل از این حکمرانی غلط را به پای امتحان الهی گذاشته، در حالی که همین امام جمعه، غرق در نعمات بی شمار از سفره انقلاب، و صاحب دم و دستگاهی با شکوه از مسجد و مدرسه و محراب در شمالی ترین نقطه تهران است، و لابد این هم بر گردن خداست که برای ملت، امتحان فقر و نداری را برگزار می کند و برای این آقا و دیگر آقایان روحانی انقلابی همفکر او، امتحان ثروت و مکنت و غوطه ور بودن در خوشی و آسایش را. تعالی الله عما یقول الظالمون علوا کبیرا!

این حکمرانی غلط تا کی قرار است ادامه پیدا کند و تا کجا قرار است میزان صبر و تاب آوری جامعه سنجیده شود؟

هیچ کس تصور نمی کرد که امر حکمرانی در جمهوری اسلامی چنان فرد محور و متصلب و راکد شود که بخش وسیعی از اهل نظر و تجربه را سرخورده و مایوس و دل نگران آینده کند.

گویا دیگر حفظ ایمان و اعتقادات دینی مردم، دغدغه روحانیون حاکم نیست و نهایتا تنها به حفظ اعتقاداتی می اندیشند که برساخته قدرت و اغلب از مصادیق بدعت است (مانند تبدیل اصل نیابت عام فقها از امام زمان به نیابت خاص فقیه حاکم)، اما سئوال این است که آیا نباید اندکی هم به تحکیم انسجام و اتحاد ملی و حفظ ایران و این آب و خاک که در معرض انواع تهدیدها قرار گرفته بیاندیشند؟ و بلکه نباید دل نگران از دست رفتن آبروی روحانیت نزد اکثریت جامعه که محصول قرنها خون دل خوردن و مجاهدت و خون دادن بوده، باشند و چنین بیاندیشند که قرار نیست طومار دین و مذهب و روحانیت با زوال جمهوری اسلامی (که متاسفانه حاکمیت یکدست انقلابی کنونی به جای انجام اصلاحات برای حفظ نظام، در مسیر تضعیف و سست کردن پایه های آن است) در هم پیچیده شود؟!