خانیکی، پیوند دهنده افکار و آدمیان

این روزها، انجمن‌های علمی حال و روز خوبی ندارند.

عدم حمایت از انجمن‌ها، روزبروز شرایط فعالیت را سخت تر کرده است.

حضور «هادی خانیکی» برای پیگیری مسائل و مشکلات انجمن، مصادف شد

با حضور اعضای علمی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران.

هرکسی در دانشکده شنیده بود، به دیدار خانیکی آمد.

خیلی از افراد وقتی دچار بیماری‌های صب‌العلاج می‌شوند،

معمولا نگرانی از این بیماری، سبب می‌شود افراد  گوشه گیر، منزوی

و دچار بی‌تابی روانی شوند و اتفاقا تفاوت آدمها در همین جاست.

شیوه مواجهه خانیکی با بیماری سرطان و درهم آمیختگی این شیوه با خصوصیات اخلاقی او،

نگاه به این بیماری را به یک مساله انسانی_ اجتماعی تبدیل کرده است.

خانیکی، در نوع مواجهه‌اش، «درد شخصی» را با «درد اجتماعی» در هم آمیخته است

و مثل همیشه پخته و شیرین سخن می‌گوید و این پرسش را مطرح می‌سازد

که چگونه می‌توان همدردی افراد را به یک  امر نهادینه تبدیل کرد.

خانیکی خودش عملکردی شبیه انجمن‌ها را دارد. انجمن‌های جایی برای پیوند آدم‌ها با افکار

و اندیشه‌های متفاوت هستند و خانیکی هم در تمام این سال‌ها تلاش کرده پلی باشد

تا فرصتی برای گفت‌وگو و تبادل نظر را میان آدمیان برقرا کند.

من خانیکی را از بعد از انقلاب از روزنامه کیهان، دورادور می‌شناختم. خانیکی،

از آن دسته آدمهای خاصی است که قبل از انقلاب  زندانی رژیم شاه

و بعد از انقلاب هم در دوره‌ای دچار کم‌لطفی و بی‌مهری شد. من به مزاح،

او را «مرد همیشه سوژه» نامیده‌ام.

خانیکی از آدمهای شریفی است که فکر نمی‌کنم هیچ‌گاه جز خیر،  کسی از او چیزی دیده باشد.

او بی تردید از اساتید برجسته رشته ارتباطات اجتماعی است که تاثیر بسزایی در عمق بخشیدن

و دانش‌افزایی در این حوزه را داشته است.

از شما می‌خواهم همراه با ذکر به موقع دکتر میرزایی در جلسه، برای همه انسانهای

در رنج بیماری بخوانیم : ” أَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ”