خانیکی، در نوع مواجههاش، «درد شخصی» را با «درد اجتماعی» در هم آمیخته است و مثل همیشه پخته و شیرین سخن میگوید و این پرسش را مطرح میسازد که چگونه میتوان همدردی افراد را به یک امر نهادینه تبدیل کرد.