تجربه زیادی در کوهنوردی ندارم!

وی ادامه داد: یک سال پس از آسیب‌دیدگی و با وجود حالت‌هایی از افسردگی و ناامیدی و بعد از یک دوره طولانی از گذشت ورزش حرفه‌ای، این انگیزه در من ایجاد شد و تصمیم گرفتم که به قله دماوند رفته و این اتفاق را به عنوان یک هدف برای خود قرار دادم.

رمضانی با اشاره به حس هیجان انگیز ایستادن در بالاترین نقطه خاطرنشان کرد: زمانی که به قله دماوند رسیدم در همانجا به خودم قول صعود به اورست را دادم. پرس و جو کردن از افراد متخصص در این حوزه را آغاز کردم. با توجه به اینکه من یک سابقه حرفه‌ای در ورزش داشتم، که این امکان برای من وجود داشت. در واقع من در کوهنوردی تجربه زیادی را ندارم. این صعودها از نظر روانی هم حس خوبی را در من ایجاد می‌کند.

دومین زن ایرانی صعودکننده به قله اورست افزود: تقریبا دو سال است که به صورت مستمر و با برنامه‌ریزی و زیر نظر مربی برای این رویداد در حال تمرین هستم. قدم گذاشتن در قله‌های بلند نسبت به سایر کوه‌ها که سختی کمتری دارد بسیار متفاوت است. ارتفاعات بالای ۸۰۰۰ متر را منطقه مرگ می‌گویند. چرا که اکسیژن در آن‌جا کم بوده و اندام‌های بدن کارایی درستی را از خود نشان نمی‌دهند.

رمضانی در خاتمه تصریح کرد: برای رسیدن به این شرایط باید از نظر روانی روی خود کار کرده تا بتوانید ادامه دهید. پس از به پایان رساندن آن چالش شما احساس می‌کنید که بر خودتان غلبه کرده و کمی خود را پرورش دادید. این حس بسیار خوبی است و به صورت مداوم دوست دارید که این اتفاق تکرار شود. امیدوارم مجدد شانس این را داشته باشم تا ارتفاع ۸۰۰۰ متری دیگری را که هیچ بانوی ایرانی صعود نکرده باشد را فتح کنم تا افتخاری برای کشورم و به اهتزاز درآمدن پرچم ایران اسلامی باشم.